Ks. Bonawentura Świergocki [1] – ur. w 1773 r we wsi Babiec.

Bonawentura Świerkocki urodził się 19 lipca 1773 r. we wsi Babiec w parafii Łukomie. Chodził do szkół żuromskich, uczył się w pierwszej, drugiej i trzeciej klasie Alwara, w czwartej klasie poezji, w piątej retoryki Dekoloniusza, początków filozofii i arytmetyki. W 1795 r. wstąpił do seminarium duchownego w Płocku, gdzie przebywał trzy lata. Uczył się najprzód filozofii Barbeja, z innych autorów zbioru, po ukończeniu filozofii uczył się teologii dogmatycznej i moralnej autora Koleta, słuchał koncylium trydenckiego, historii kościelnej, ceremonium przy obrzędach duchownych, kantu i w innych naukach moralnych przez wielebnych księży misjonarzy był doskonalony.

Święcenia kapłańskie otrzymał w 1798 r. z rąk biskupa płockiego Onufrego Kajetana Szembeka na tytuł wikariatu osieckiego. Pracę kapłańską rozpoczął na wikariacie w Osieku Wielkim, po roku został przeniesiony na wikariat w Świedziebni. Samodzielną placówkę otrzymał w 1803 r. jako komendarz w Lubowidzu. 18 lipca 1804 r. otrzymał probostwo w Osieku Wielkim. gdzie zarządzała także filią w Gorczenicy. Probostwo osieckie otrzymał z prezenty kołat Kajetana Sierakowskiego. Gościł w plebanii wojska napoleońskie 1812 r., po raz drugi byli podczas powrotu powodując znaczne szkody. Wkrótce został dziekanem górzeńskim, W 1820 r. kanonikiem honorowym kapituły płockiej. Z niezwykłą gorliwością dbał o akta kościelne i dokumenty. Zebrał nadzwyczaj skrupulatnie wszystkie dokumenty tyczące się beneficium osieckiego, ułożył je według lat i numerów, i opis kościoła parafialnego osieckiego w dekanacie golubioskim, powiecie lipnowskim, województwie płockim w czasie wizyty dekanalnej 27 lipca 1817 r. i „Sumariusz dokumentów” tak są dokładne, iż nic pozostawia do życzenia. Stąd też wizyty dekanalne zarzucają bukietami pochwał tego zacnego plebana.

W 1811 r. zapisano: Jest gorliwy, przykładny, obowiązki z chlubą i pożytkiem wypełnia za co od całej parafii jest kochany. Nie był opieszały w wypełnianiu swoich obowiązków, obrzędy kościelne zawsze w sukni kapłańskiej wykonywał, nabożeństwa regularnie odprawiał, kazania i nauki głosił, metryki kościelne i cywilne dobrze prowadził i na bieżąco pisał, nie przekraczał przepisów jura stolae, czeladzi zasługi terminowo wypłacał. Dbał o kościół parafialny, położył nowy dach, wymienił podłogę i okna, murowany chór w kościele, za sprzedane wota uzupełnił naczynia i szaty liturgiczne, sprawił nowe cyborium, sprawił nowy obraz Wniebowzięcia NM Panny i dwie tablice do zawieszenia wotów. W 1811 r. urządził nowy cmentarz i ogrodził go wystawiając kształtną bramę. W jednym z protokołów wizytacyjnych dziekan napisał: Oddany pracy parafialnej, żyjąc przeważnie z kawałka roli, z mozołem reperując zabudowania gospodarcze i kościelne tak przyprowadził kościół zewnątrz do zupełnego porządku. Ks. Świerkocki zapragnął najwięcej łask Bożych ściągnąć na swą owczarnię, dlatego w Rzymie wystarał się o wieczyste odpusty na wszystkie osieckie uroczystości maryjne. Wybudował dom na poświątnym, założył ogród owocowy z 300 drzewami, po-sadził 15 topoli i 110 wierzb.

9 maja 1827 r. przeniósł się na probostwo w Skrwilnie, gdzie pracował do końca swojego życia. Beneficjum skrwileńskie zastał w należytym porządku po swych poprzednikach. Od 19 sierpnia 1831 r. sprawował obowiązki mansjonarza w kościele Najświętszej Marii Panny w Sierpcu i był spowiednikiem benedyktynek, zaś w tymże roku otrzymał nominację na dziekana rypińskiego. W 1836 r. założył w Skrwilnie nowy cmentarz grzebalny. Zmarł w Skrwilnie 17 czerwca 1840 r. Pochowany został na miejscowym cmentarzu. Żył 67 lat, w tym 42 lata w kapłaństwie.

[1] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo diecezji płockiej, T. 5, Płock 2016, s. 235-236.