Ks. Józef Budziak [1] proboszcz od IX 1981 do VI 1986 r.
Józef Budziak urodził się 10 lutego 1914 roku we wsi Zagroby w parafii Rozniszew, w diecezji sandomierskiej. Początkowe nauki pobierał w miejscowej szkole powszechnej. W 1924 roku rodzice jego przenieśli się na Mazowsze, do wsi Węgra w dawnym powiecie przasnyskim i tam ukończył szkołę powszechną. Do gimnazjum zaś uczęszczał początkowo w Przasnyszu, a od czwartej klasy w Ciechanowie, bowiem tam przeprowadził się wraz z rodzicami. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1934 roku.
Po maturze zgłosił się do Seminarium Duchownego w Płocku, gdzie tok studiów przerwała mu wojna 1939 roku, kiedy był studentem piątego roku. Przez jakiś czas korzystał z gościny w Ołtarzewie w Seminarium Księży Pallotynów, dokąd skierowało się kilkunastu kleryków płockiego seminarium. Potem przedostał się do Generalnej Guberni i przyjęty został do Seminarium Duchownego w Sandomierzu, gdzie przebywał do 2 kwietnia 1942 roku.
W 1942 soku przerwał studia seminaryjne i zamieszkał u krewnych w Rozniewie nad Pilicą. W sierpniu 1945 roku zaczął starania o ponowne przyjęcie do seminarium w Płocku. 12 stycznia 1946 roku skierował formalne pismo do rektoratu z prośbą o przyjęcie do seminarium w Płocku. Rada księży profesorów przychyliła się do jego prośby i kontynuował studia w Płocku, otrzymując 8 czerwca 1947 roku święcenia kapłańskie.
Pracę duszpasterską rozpoczął 9 lipca 1947 roku w Nasielsku na stanowisku wikariusza i prefekta. Od 3 sierpnia 1948 roku był etatowym prefektem w gimnazjum wyszkowskim. W 1952 roku przeniesiony został przez państwowe władze oświatowe do szkolnictwa podstawowego, ucząc jeszcze do 1955 roku w gimnazjum w Strzegowie. Ponadto sprawował jednocześnie funkcję administratora pobliskiej parafii w Unierzyżu.
Po pięciu latach pracy, przeniósł się 15 czerwca 1957 roku do Rogotwórska, gdzie oprócz pracy duszpasterskiej i katechetycznej prowadził bieżące sprawy remontowo-budowlane, między innymi wymalował wnętrze kościoła, sprawił nowe ławki, uporządkował budynki plebańskie. Od 1964 roku pełnił także funkcję dekanalnego wizytatora nauki religii w dekanacie raciąskim. W maju 1967 roku otrzymał probostwo w Sarnowie i pracował tam przez 14 lat. Ostatnią jego placówką była parafia w Łukomiu, w której pracował od 9 września 1981 roku[2]. W stosunku do wiernych był dość wymagający, czasem nawet porywczy i szorstki, co nie zawsze stwarzało sprzyjającą atmosferę w pracy duszpasterskiej. Od dłuższego czasu chorował na cukrzycę, która dodatkowo komplikowała jego życie i utrudniała wykonywanie obowiązków. 28 maja 1986 roku z objawami paraliżu zabrany został do szpitala w Sierpcu, gdzie zmarł 5 czerwca tegoż roku [3]. W testamencie prosił, aby pogrzeb jego był skromny, bez wieńców i przemówień, a on pochowany w prostej sosnowej trumnie. Nabożeństwo żałobne za spokój jego duszy odprawione zostało w Łukomiu, 8 czerwca przy udziale kilkudziesięciu kapłanów i licznie zgromadzonych parafian, po czym ciało przewieziono do Warszawy, gdzie pochowany został w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Bródnowskim.
[1] Na podstawie biogramu ks. Michała Mariana Grzybowskiego, [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo diecezji płockiej w. XX, T. 1 cz. 2, Płock 2008, s. 47-49.
[2] Ks. Andrzej Zakrzewski podaje, że ks. Józef Budziak zostaje proboszczem parafii Łukomie w 1980 roku, [w:] Ks. A. Zakrzewski, Przewodnik po dekanacie sierpeckim, Płock 2004, s. 22.
[3] Tamże, s. 23