Ks. Stefan Nowak [1] – proboszcz szczutowski od 19-01-1939 do 23-10-1939

Urodził się 1 czerwca 1901 roku w Płocku-Radziwiu, w wielodzietnej rodzinie, jako syn Mateusza i Zofii z Mikołajczyków [2]. Po skończeniu miejscowej szkoły powszechnej zgłosił się do Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Płocku i ukończył je, otrzymując świadectwo dojrzałości.

Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 czerwca 1931 roku w katedrze płockiej, z rąk arcybiskupa A. Nowowiejskiego. Jego pierwszą placówką pracy kapłańskiej był wikariat w Szreńsku, 5 listopada 1932 roku przeniesiony został do Różana, 12 lipca 1933 roku otrzymał nominację na wikariat do Uniecka, 10 kwietnia 1935 roku na wikariat do Brańszczyka, a 18 listopada tegoż roku do Żurominka Kapitulnego. Od 24 czerwca 1936 roku pracował jako wikariusz w Wyszynach, a 27 lipca 1937 roku otrzymał probostwo w Pokrzywnicy, gdzie pracował dwa lata. Była to jego pierwsza samodzielna placówka.

19 stycznia 1939 roku ks. Nowak otrzymał przeniesienie na probostwo w Szczutowie. Tu zastała go wojna. Wraz z innymi kapłanami tego terenu został aresztowany 23 października 1939 roku i osadzony w piwnicy gestapo w Rypinie. Po kilku dniach przewieziony do punktu zbornego w Oborach, przebywał tam do 22 lutego 1940 roku, następnie osadzony został w więzieniu w Grudziądzu, gdzie przetrzymywano go do 6 marca 1940 roku. Od 10 kwietnia przebywał w obozie koncentracyjnym w Stutthofie i Sachsenhausen, wreszcie od 14 grudnia 1940 roku w Dachau, oznaczony numerem 22482. W obozie poddawany był pseudomedycznym eksperymentom w stacji malarycznej. Doczekał szczęśliwego wyzwolenia obozu 29 kwietnia 1945 roku i wiosną 1946 roku powrócił do kraju.

W maju 1946 roku otrzymał probostwo w Grodźcu i Radzikowie, gdzie pracował prawie dziesięć lat. Ciężkie warunki obozowe zniszczyły mu zdrowie, dlatego wyjeżdżał często na kuracje w kurortach krajowych i zagranicznych.

W sierpniu 1954 roku przeniósł się na probostwo w Grudusku i pracował tam piętnaście lat. Uporządkował plac przy kościele i restaurował budynki ple-bańskie. W stosunku do swoich parafian był dość apodyktyczny, wymagał bezwzględnego posłuszeństwa, co powodowało nieraz nieprzyjemne incydenty. Poza pracą duszpasterską zajmował się działalnością społeczną, Należał do Zrzeszenia Księży Caristas, odznaczany był wielokrotnie przez władze państwowe. W 1970 roku przeszedł na emeryturę i jako rezydent pozostał nadal na plebanii w Grudusku.

[1] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo Diecezji Płockiej, t. 1 cz. 2 s. 265-266.

[2] Mirosław Krajewski podaje, że urodził się w wielodzietnej rodzinie jako syn Szymona, z zawodu cieśli i Ludwiki ze Śliwińskich, [w:] M. Krajewski, Nowy słownik biograficzny Ziemi Dobrzyńskiej, Tom II, M-Ż, Dobrzyńskie Towarzystwo Naukowe, 2014, s. 98-99