Ks. Bronisław Piusiński [1]  od XI.1939 do V.1940 roku

Bronisław Piusiński urodził się 21 kwietnia 1910 roku w Golejewie w parafii Gozdowo, jako syn Andrzeja i Marianny ze Śliwińskich. Początkowe nauki pobierał w pobliskim Gozdowie, zaś w 1922 roku zdał egzamin do Gimnazjum im. Władysława Jagiełły w Płocku i tam skończył 3 klasy, a w 1925 roku przeniósł się do Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki i ukończył je w 1930 roku. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego, gdzie po 6-letnim studium, 6 czerwca 1936 roku otrzymał święcenia kapłańskie.

Od 17 lipca 1936 roku pracował jako wikariusz w parafii Sarnowo. W listopadzie 1939 roku otrzymał nominację na wikariusza do Gójska, z obowiązkiem duszpasterzowania w Szczutowie, gdzie 23 października 1939 roku aresztowano i wywieziono proboszcza, ks. Stefana Nowaka. Ze względu na ostre represje, jakie Niemcy stosowali wobec duchownych na tym terenie, żadnych obowiązków duszpasterskich w Szczutowie nie mógł sprawować.

W maju 1940 roku przeniesiony został na wikariat do Łęga, gdzie pracował do 7 marca 1941 roku, kiedy to aresztowano wielu księży z powiatu płockiego, także proboszcza w Łęgu, ks. Józefa Salwowskiego. Ks. Piusińskiemu udało się zbiec i ukryć i tym samym uniknął aresztowania. Tułał się po okolicy u ludzi, którzy go ukrywali z narażeniem życia prawie przez rok, do maja 1942 roku. Ponieważ przebywanie na tym terenie było coraz bardziej niebezpieczne, 10 maja 1942 roku przekroczył tzw. zieloną granicę i udał się na teren Generalnej Guberni. Zatrzymał się u swojej rodziny w Wołominie, a potem został przyjęty jako kapelan do sióstr albertynek, które prowadziły schronisko dla sierot. Ponadto był prefektem w szkole wieczorowej i na tajnych kursach, tzw. kompletach w Wołominie.

W połowie lutego 1945 roku przybył do Płocka, oddając się do dyspozycji administratora apostolskiego, ks. prałata S. Figielskiego. Dnia 17 lutego 1945 roku otrzymał nominację na wikariusza w parafii św. Bartłomieja w Płocku, gdzie pracował tylko 2 miesiące, bowiem już 25 kwietnia tego roku powierzono mu w administrację parafię Chrostkowo w dekanacie dobrzyńskim. Pobyt w Chrostkowie rzeczywiście przeznaczył na leczenie ran, jakie zadała wojna tej parafii, zarówno pod względem moralnym, jak i materialnym.

Po siedmiu latach duszpasterzowania, przeniósł się 1 maja 1952 roku do Sadłowa w dekanacie rypińskim, gdzie miał serdecznych kolegów i przyjaciół. Trzecim i ostatnim jego probostwem było Karniewo, do którego przeniósł się 18 listopada 1967 roku. Za trud włożony w prace pasterskie i troskę o wygląd kościoła w Karniewie ordynariusz diecezji, biskup Bogdan Sikorski, mianował go 5 kwietnia 1977 roku honorowym kanonikiem kapituły kolegiaty pułtuskiej.

Od 1975 roku ks. Piusiński pełnił także urząd wicedziekana dekanatu makowskiego. W kontaktach z księżmi sąsiadami był uczynny, chętnie spieszył z pomocą, życzliwy, towarzyski i po staropolsku gościnny. Tym jednał sobie wielu. Od dłuższego czasu uskarżał się na zły stan zdrowia, przebywał w szpitalach w Warszawie i w Płocku. Od 1 lipca 1978 roku przeszedł na emeryturę, pozostając nadal w Karniewie jako rezydent. Zmarł nagle, 28 maja 1980 roku, na plebanii w Karniewie. Pogrzeb odbył się 31 maja na miejscowym cmentarzu, przy udziale biskupa Sikorskiego, wielu księży i licznych rzesz parafian.

[1] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo diecezji płockiej w XX , T. 1 cz. 2, Płock 2008, s. 291-293.