Ks. Stanisław Antoni Krzywkowski[1] – od 21.IX.1936 do 4.IX.1959 roku
Krzywkowski Antoni Stanisław urodził się 27 września 1883 roku we wsi Radzanowo koło Płocka jako syn Ludwika Bartłomieja i Stefanii z Chmielewskich. Był najstarszym z sześciorga rodzeństwa. Ojciec Stanisława zarządzał lasami hrabiny Marii Hołyńskiej.
Po ukończeniu gimnazjum rosyjskiego w Płocku, wstąpił w 1901 roku do seminarium duchownego. Sakrament kapłaństwa otrzymał 28 października 1906 roku w katedrze płockiej, z rąk biskupa Apolinarego Wnukowskiego. Ośmiu diakonów miało o siedem miesięcy przyspieszone święcenia z powodu odejścia kilku kapłanów z Kościoła katolickiego do wspólnoty mariawickiej. W dniu święceń kapłańskich (28 X 1906) powstała się w Płocku Unia Apostolska Serca Jezusowego Kapłanów Diecezji Płockiej. Jej założycielami i członkami byli regens seminarium, ks. prałat Antoni Nowowiejski, wiceregens ks. prałat Adolf Modzelewski, ojciec duchowny seminarium, ks. Ludwik Wilkoński oraz neoprezbiterzy. Po półrocznym nowicjacie, spośród neoprezbiterów promissionem stabilitatis złożył tylko ks. Krzywkowski, reszta odpadła.
Pracę duszpasterską rozpoczął na wikariacie w Krzynowłodze Małej, u gorliwego duszpasterza, ks. Albina Żmijewskiego. 9 marca 1907 roku otrzymał przeniesienie na wikariat do Mławy, gdzie proboszczem był chory na raka żołądka ks. Stanisław Ordon, kolega akademicki biskupa Wnukowskiego. (…). 25 listopada 1909 roku przeniesiony został do Świedziebni, gdzie był pomocnikiem kalekiego proboszcza, ks. Stanisława Suchcickiego. 5 października 1912 roku otrzymał nominację na wikariat do Rypina, gdzie proboszczem i dziekanem był ks. Stanisław Gogolewski. Wkrótce ks. Gogolewski polecił go na pomocnika do Chrostkowa, na wikariusza administratora przy niedołężnym już proboszczu, ks. Walentym Kafarskim, który zmarł 5 grudnia 1912 roku. 14 stycznia 1913 roku ks. Krzywkowski otrzymał probostwo w Chrostkowie [2]. Po czterech latach pracy przeniósł się 16 lipca 1017 roku do Bobrownik, gdzie pracował także cztery lata. 16 czerwca 1921 roku otrzymał probostwo w Koziebrodach, znanym sanktuarium maryjnym.
Po piętnastu latach spędzonych w Koziebrodach, przeniósł się 21 września 1936 roku na probostwo w Gójsku w dekanacie sierpeckim[3]. Także i tu zabrał się gorliwie do pracy duszpasterskiej gospodarczej. Wprowadził w parafii praktykę pierwszych piątków miesiąca, zaktywizował apostolstwo modlitwy, Trzeci Zakon św. Franciszka oraz bractwo różańcowe. W sierpniu 1937 roku przyjmował na wizytacji pasterskiej biskupa Leona Wetmańskiego. W 1938 roku sprowadził z Przemyśla stacje drogi krzyżowej do kościoła parafialnego, w 1939 roku sprawił dwa dzwony o wadze 773 kg wykonane w firmie Jakuba Kruszewskiego. W Gójsku zastała go wojna i tam przeżył okres okupacji. W odpowiedzi na przesłane informacje o stanie parafii w pierwszych miesiącach wojny, arcybiskup Nowowiejski napisał: Serce Jezusa ustrzegło Cię dotąd. Niech Dobry Bóg nadal daje Ci wszelką pomoc w twej pracy dla większej chwały Bożej i zbawienia dusz. Polecam Cię Bogu w modlitwie swojej. Szczęśliwie przeżył okres okupacji i po wojnie znów gorliwie zabrał się do pracy. 29 września 1948 roku został mianowany wicedziekanem dekanatu sierpeckiego [4]. Biskup Zakrzewski w nominacji napisał: Powierzając mu ten urząd pragnę wyrazić swoje uznanie dla gorliwej kapłańskiej pracy.
W pracy pasterskiej był kapłanem gorliwym, pobożnym, wymagającym wiele od siebie i od innych, co czasem było powodem różnych nieporozumień. Gdy binacja nie była jeszcze znana, za zgodą władzy diecezjalnej wprowadził w niedzielę praktykę odprawiania drugiej mszy św. W październiku 1949 roku parafia przeżywała udane misje parafialne.
Ks. Krzywkowski w 1953 roku był jednym z 3 spośród 26 księży dekanatu sierpeckiego uznanym przez konunistyczne organy państwa jako wróg systemu konunistycznego i w kwietniu 1953 roku nie został dopuszczony do złożenia ślubowania na wierność PRL[5]. Niedopuszczanie duchownych do akcji ślubowania na wierność PRL stanowiło formę izolacji księży, których władze partyjno-państwowe uznawały za przeciwników systemu komunistycznego, od reszty duchowieństwa. Działania te miały na celu skłonienie tych księży do zmiany postawy, jak również wywołanie u nich poczucia strachu i zagrożenia, że nie będą mogli pełnić żadnych funkcji kościelnych. Oznaczać to miało także, że ich przyszłe nominacje na stanowiska kościelne nie zostaną przez władze państwowe zatwierdzone, w związku z czym nie będą mogli wykonywać swoich obowiązków duszpasterskich”[6]. W pierwszej połowie lat pięćdziesiątych XX stulecia władze komunistyczne w Polsce prowadziły działania w wyniku, których usunięto nauczanie religii ze szkół. Zakazano pielgrzymek, werbowano agentów do inwigilacji księży. W styczniu 1953 r. z bezpieką współpracowało dwóch księży, informatorzy o ps. ,,Czarny” i „Szatan”. Do inwigilacji kapłanów wykorzystywano również osoby świeckie. Informator o ps. ,,Czajka” przekazywał bezpiece informacje odnośnie ks. Stanisława Krzywkowskiego. W ramach prowadzonej inwigilacji duchowieństwa w 1955 r. rozpoczęto prowadzenie spraw ewidencyjno-obserwacyjnych na 7 księży, w tym Stanisława Krzywkowskiego[7]. Do teczki personalnej księdza Krzywkowskiego trafiały wszelkiego rodzaju informacjie o działalności księdza, zarówno w sprawach kościoła jak i spraw społecznych.
W 1957 roku, gdy przeprowadzono elektryfikację wsi, zdecydował o elektryfikacji kościoła i plebanii, sprawił do kościoła główny ołtarz z piękną dębową nastawą, oraz nowe dzwony, ponieważ dzwony zrobione przed wojną zrabowali Niemcy. W uznaniu zasług biskup Zakrzewski odznaczył go 11 lutego 1956 roku godnością honorowego kanonika kapituły pułtuskiej. W październiku 1956 roku obchodził 50-lecie kapłaństwa. Pod koniec życia różne dolegliwości dawały znać o sobie, kilka miesięcy spędził w szpitalu w Sierpcu. Zmarł 4 września 1959 roku [8], mając 75 lat, w tym 52 lata kapłaństwa. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Gójsku.
[1] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo diecezji płockiej, Tom 1 cz. 2, Płock 2008, s. 191-193.
[2] Przegląd Katolicki nr 9 z 01 marca 1913 r, s. 18
[3] Kalendarz informator Mazowsza Płockiego i ziem sąsiednich na rok 1939, s. 62.
[4] Ks. A. Zakrzewski, Przewodnik po dekanacie sierpeckim, Płock 2004, s. 19.
[5] 9 lutego 1953 roku Rada Państwa PRL wydała Dekret o obsadzaniu duchownych stanowisk kościelnych. Dekret stwierdzał: [1] stanowiska kościelne może piastować tylko obywatel PRL, [2] wszelkie tworzenie, anulowanie i zmienianie stanowisk kościelnych oraz kompetencji osób duchownych wymaga zgody władz państwowych. [3] objęcie, zwolnienie i przenoszenie na jakiekolwiek inne stanowisko kościelne wymaga zgody upoważnionych do tego władz państwowych (wobec biskupów diecezjalnych i sufraganów – Prezydium Rady Ministrów, w innych przypadkach decyzje podejmowały odpowiednio terytorialnie prezydia wojewódzkich rad narodowych) [5] każde objęcie nowego stanowiska lub funkcji wymagało złożenia specjalnej przysięgi na wierność PRL. [6] każda działalność sprzeczną z prawem państwowym i porządkiem społecznym a nawet popieranie takiej działalności zagrożone jest karą usunięcia przez odpowiednie władze kościelne albo na mocy własnej decyzji, albo na żądanie odpowiednich instytucji państwowych ze stanu duchownego.
Dokument ten dawał możliwość władzy na obsadzanie wszystkich stanowisk w Kościele: od biskupa począwszy, a skończywszy na wikariuszu. Szerokie sformułowania, jakie w nim użyto powodowały, że władza komunistyczna w dowolny sposób mogła je interpretować i wykorzystywać do walki z Kościołem. Źródło: P. Misiołek, Tło polityczne Dekretu o obsadzaniu duchownych stanowisk kościelnych z 1953 roku, artykuł z 21 marca 2015 r. [w:] strona internetowa www.wiekdwudziesty.pl [Dostęp 2023-03-15]
[6] Mariusz Celmer, Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Sierpcu wobec kościoła katolickiego w latach 1945-1956, Notatki Płockie 2020 Nr 2 (263) s. 35.
[7] Tamże. s. 38.
[8] Ks. A. Zakrzewski, Przewodnik po dekanacie sierpeckim, Płock 2004, s. 19.