Ks. Marian Kocięcki [1], [2] – 1959-1962
Kocięcki Marian Jan urodził się 25 marca 1909 roku w Giżynie, w dawnym powiecie mławskim jako syn Antoniego i Józefy z Rybickich, średnio zamożnych właścicieli gospodarstwa rolnego. Po ukończeniu szkoły elementarnej uczęszcza! do Gimnazjum im. St. Małachowskiego w Płocku, skąd po ukończeniu 3 klas przeniósł się do Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki przy Seminarium Duchownym w Płocku. Po otrzymaniu matury w roku 1930 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym, które przerwał po 4 latach. Po opuszczeniu seminarium był nauczycielem ludowym w Poniatowie koło Płocka, zaś w roku 1936 zapisał się na studia prawnicze w Uniwersytecie Warszawskim. Jednocześnie nadal pracował jako nauczyciel w Soolnikach, Świerczynie i Drobinie.
Wojna 1939 roku uniemożliwiła mu oficjalne wykonywanie tych zajęć. Podczas okupacji pracował jako nauczyciel na tajnych kompletach w Drobinie, przerabiając program starszych klas szkoły powszechnej, a także klas gimnazjum z kilkoma osobami. Pod koniec 1941 roku był aresztowany i wywieziony do obozu w Działdowie. Podczas wywożenia z obozu udało mu się 8 maja 1942 roku zbiec z pociągu w Nasielsku i ukryć się w stronach rodzinnych na terenie parafii Unierzyż. Tam w dalszym ciągu prowadził tajne nauczanie młodzieży polskiej w Strzegowie. Po wyzwoleniu Kuratorium Warszawskie, do którego się zgłosił, skierowało go jako etatowego nauczyciela języka łacińskiego w Gimnazjum im. St. Małachowskiego w Płocku. Pracował tam prawie 2 lata, kontynuując jednocześnie studia teologiczne, bowiem 11 sierpnia I 945 roku jako nauczyciel gimnazjalny złożył do rektoratu Seminarium Duchownego podanie o pozwolenie wznowienia studiów.
Święcenia kapłańskie przyjął 8 czerwca 1947 roku i w lipcu rozpoczął pracę kapłańską jako prefekt gimnazjum i liceum w Wyszkowie. Po rocznym tam pobycie otrzymał nominację na stanowisko prefekta etatowego gimnazjum w Rypinie. Będąc od lat zaprawionym w zawodzie nauczycielskim jako prefekt dawał sobie z powodzeniem radę. Lubił uczyć i potrafił to robić.
W 1952 roku decyzją władz oświatowych został zwolniony z obowiązków prefekta. Wtedy to władza diecezjalna mianowała go z dniem 1 stycznia 1953 roku administratorem parafii w Bożewie a od 1953 roku także i w Mochowie. Będąc duszpasterzem tych dwóch parafii włożył wiele wysiłków w uporządkowanie kościoła i zabudowań kościelnych w Bożewie, które były mocno zaniedbane wybudowanie nowej plebanii w Mochowie, a także troszczy! się o właściwy poziom religijny powierzonych mu wiernych. Od lutego 1957 roku doszedł mu jeszcze nowy obowiązek, mianowicie wizytatora terenowego nauki religii w szkołach diecezji płockiej na terenie powiatu sierpeckiego.
W 1959 roku przeniósł się na probostwo w Gójsku, pozostając jeszcze jakiś czas wikariuszem ekonomem w parafii Bożewo, jednocześnie od 2 marca 1960 roku, po aresztowaniu tamtejszego proboszcza ks. Edmunda Domańskiego, pełnił obowiązki administratora parafii Szczutowo. W Gójsku było sporo zaniedbań materialnych i duszpasterskich. Ks. Kocięcki dokonał gruntownego remontu plebanii, dach jej pokrył blachą ocynkowaną, do zakrystii sprawił nowe szaty, zorganizował punkty katechetyczne, za jego duszpasterzowania odbyły się misje. Intensywna praca duszpasterska, a czasem i brak jej zrozumienia spowodowały, że pożegnał Gójsk i otrzymał w 1962 roku nominację na plebana w Staroźrebach, gdzie pracował 12 lat.
W 1974 roku przeniósł się na probostwo do Przasnysza. Od 1975 roku pełnił także obowiązki dziekana przasnyskiego. W pracy duszpasterskiej wykazywał wiele talentu i gorliwości. Troszczy! się należycie o kościół i jego wyposażenie, a jako gospodarz beneficjum kościelnego był roztropny i zapobiegliwy. Trzykrotnie wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, aby wśród życzliwych rodaków znaleźć pomoc materialną na cele kościelne. Ze swoimi współpracownikami starał się żyć w zgodzie i przyjaźni.
Ta znojna praca była dostrzegana przez biskupa ordynariusza, który w 1975 roku odznaczył ks. Kocięckiego honorową, a w 1979 roku gremialną kanonią kolegiaty pułtuskiej. Zmarł na zawał serca w Szpitalu Wojewódzkim na Winiarach w Płocku 19 sierpnia 1980 roku. Pogrzeb z udziałem biskupa ordynariusza Bogdana Sikorskiego, licznie przybyłego duchowieństwa i wiernych odbył się 22 sierpnia na cmentarzu w Przasnyszu.
[1] Na podstawie biogramu Mirosława Krajewskiego, [w:] M. Krajewski, Nowy słownik biograficzny ziemi dobrzyńskiej, T. I, A-Ł, Dobrzyńskie Towarzystwo Naukowe, Rypin 2014, s. 458.
[2] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo diecezji płockiej wiek XX, Tom 1 cz. 1, Płock 2007, s. 266-268.