Ks. Leon Machczyński [1] proboszcz szczutowski od IX 1908 r  X 1909 roku

Machczyński Leon urodził się 10 kwietnia 1870 r. we wsi Cywiny w parafii Gralewo, jako syn Mariana i Marianny z Kleniewskich. Miał starszą siostrę i młodszego brata. Młode lata spędził we wsi Kiełbowo, do gimnazjum filologicznego chodził na Pradze w Warszawie. Jeden rok spędził u rodziców ucząc potajemnie 30 dzieci czytać i pisać po polsku. W 1890 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Płocku. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1895 r. w katedrze płockiej z rąk biskupa M. Nowodworskiego.

Pracę kapłańską rozpoczął na wikariacie w Wieczfni u gorliwego kapłana Remigiusza Jankowskiego. 30 sierpnia 1897 r. otrzymał nominację na administratora parafii Rościszewo, gdzie pracował dziesięć lat. 21 lipca 1907 r. władza diecezjalna przeniosła go na probostwo w Ligowie, gdzie kontynuował prace przy budowie obecnie istniejącego kościoła, zgromadził drzewo i podciągnął pod dach mury kościoła. 2 września 1908 r. przeniósł się na probostwo w Szczutowie, gdzie pracował tylko dwa lata. Ówczesny regens seminarium ks. A. Szelążek zaproponował mu wówczas stanowisko ojca duchownego w seminarium, co zaaprobował biskup A. Nowowiejski. Do seminarium w Płocku przeszedł w październiku 1909 roku, o czyn informował dziennik „Słowo” [2]. Na tym stanowisku pracował dwa lata. Po dwóch latach zrezygnował z tych obowiązków, bowiem jak sam twierdził, miał trudności w codziennym wstawaniu o godz. 5.00 a także z powodu braku uzdolnienia i zamiłowania ascetyczno-mistycznego.

5 lipca 1911 r. otrzymał nominację na probostwo w Krysku, gdzie pozostał dwa lata, zaś w 1913 r. przeniósł się do Zakroczymia. Po dziesięciu latach pracy w Zakroczymiu przeniósł się 1 kwietnia 1923 r. do Skępego, gdzie pracował do 1933 r., to jest do powrotu do swego klasztoru ojców bernardynów. Od 1 października 1933 r. był proboszczem w Grudusku. Tu zastała go wojna i okupacja 1939-1945. Ks. Leona Machczyńskiego wysiedlono z plebanii, w której urządzili karczmę dla siebie. Ks. Machczyński zamieszkał na wsi, w domu prywatnym celebrował mszę św. i słuchał spowiedzi. Spełniał gorliwie posługi pasterskie tym, którzy o nie prosili. Mógł udawać się do chorych, odprawiać pogrzeby oraz chrzcić. Żył w niedostatku.

Po zakończeniu wojny, na własną prośbę przeniósł się z Gruduska 4 lipca 1946 r. na probostwo w Czernicach Borowych [3]. W styczniu 1950 r. zrezygnował z parafii i przeniósł się do Zakładu Sióstr Szarytek w Przasnyszu. 4 stycznia 1952 r. opuścił Dom Opieki i na zaproszenie ks. Józefa Kardynała zamieszkał na plebanii w Nowym Mieście, otoczony troskliwą opieką swojego niegdyś wikariusza.

Zmarł 11 stycznia 1953 r. w Nowym Mieście. Pochowany został na miejscowym cmentarzu parafialnym. Żył 83 lata, w tym 58 lat w kapłaństwie.

[1] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo Diecezji Płockiej wiek XIX, Płock 2010, T. 2 s. 218-220.

[2] Dziennik Słowo w Nr 250   z dnia (30 września) 17 października 1909

[3] Miesięcznik Pasterski Płocki Nr 1-4, Płock 1946, s. 47, Miesięcznik dostępny w wersji cyfrowej na stronie Mazowieckiej Biblioteki Cyfrowa http://mbc.cyfrowemazowsze.pl [Dostęp 2023-03-25]