Ks. Edmund Domański [1]   proboszcz od X 1948 do VIII 1962 r.

Edmund Wincenty Domański urodził się 22 stycznia 1908 roku w Rokitnie w pow. Sarny na Wołyniu jako syn Leona i Walerii z Jakubowskich. Po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej   uczęszczał do Gimnazjum im. Św. Stanisława Kostki w Płocku, gdzie w 1928 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku i przebywał w nim 3 lata. Następne 3 lata spędził w Seminarium Duchownym w Łucku i tan 15 czerwca 1935 roku przyjął święcenia kapłańskie [2].

Pracę duszpasterską rozpoczął od wikariatu we Włodzimierzu Wołyńskim. Wkrótce otrzymał samodzielną parafię duszpasterską, najpierw jako proboszcz w Karosinie, a następnie w Maniewiczu na Wołyniu. W 1944 roku został ewakuowany z Wołynia i przebywał u swojej siostry w Końskich. Od 24 stycznia 1944 r. do 16 lutego 1945 r. zostaje kapelanem szpitala w Końskich. Po wojnie przybył do Polski i został zatrudniony jako administrator parafii Iłowo. Tutaj w 1945 r. zakłada Gimnazjum Mechaniczno Kolejowe, w którym pełni obowiązki dyrektora i nauczyciela religii Na skutek przemian społeczno-politycznych zostaje w 1947 r. odwołany z funkcji dyrektora szkoły [3].

W październiku 1947 roku zgłosił się do pracy w diecezji płockiej, gdzie początkowo pracował w Gradzanowie zastępując chorego proboszcza ks. Łebkowskiego. 25 października 1948 roku otrzymał samodzielną parafię w Szczutowie w dekanacie sierpeckim. Kościół i plebania położone nad pięknym jeziorem mogły satysfakcjonować kapłana, który tęsknił za pracą duszpasterską na spokojnej wsi. Ponieważ był to teren bardzo atrakcyjny pod względem wypoczynkowym, chętnie przyjmował kleryków na jednodniowe wycieczki, tym bardziej, że do Szczutowa można było dojechać koleją w Sierpca. Na skutek różnych nieporozumień od stycznia do kwietnia 1960 roku przebywał w areszcie śledczym w Grudziądzu. Zwolniony nadal pracował w Szczutowie. Jedna z jego życiowych pasji było pisanie wierszy. W strofach przez siebie układanych zawierał przeżycia swoje i swoich parafian, a także pewna naukę moralną, która miała być – szczególnie dla młodych – ostrzeżeniem, zachętą a czasem i skarceniem.

W sierpniu 1962 roku przeniósł się na probostwo w Rokiciu nad Wisłą. W grudniu 1969 roku otrzymał probostwo w Królewie. Choć od 1947 roku przebywał w diecezji płockiej, nigdy nie starał się o inkordynację do niej. Jako żarliwy patriota w czasie II wojny światowej oprócz działalności duszpasterskiej współpracował z ruchem oporu przeciwko hitlerowskiemu najeźdźcy. W następstwie odniesionych ran utracił wzrok, stąd właśnie jego przynależność do Związku Niewidomych Żołnierzy i Inwalidów Wojennych [4] .

Kłopoty ze wzrokiem sprawiły, że od 1 lipca 1976 roku musiał przejść na emeryturę, pozostając jako rezydent w Królewie. Mimo tych kłopotów nadał pełnił różne posługi duszpasterskie w dekanacie. Zmarł 21 kwietnia 1984 roku w Królewie[5]. Po mszy świętej w kościele w Królewie ciało ks. kanonika Domańskiego zostało przewiezione do Warszawy, gdzie tegoż dnia po południu odbył się pogrzeb na Brudnowskim Cmentarzu.

[1] Na podstawie biogramu Ks. Michała Mariana Grzybowskiego. [w:] Ks. M. M. Grzybowski, Duchowieństwo Diecezji Płockiej, wiek XX, Płock 2007, t. 1 cz. 1 s. 144-145.

[2] Strona internetowa Parafii rzymskokatolickiej pw. Św. Zygmunta w Królewie, http://www.krolewo.plock. opoka.org.pl/?page_id=83 [Dostęp 2023-03-31]

[3] Strona internetowa Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. ks. Edmunda Domańskiego w Iłowie-Osadzie, https://zstio-ilowo.edu.pl/patron/, [Dostęp 2023-03-31]

[4] Strona internetowa Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. ks. Edmunda Domańskiego w Iłowie-Osadzie, https://zstio-ilowo.edu.pl/patron/, [Dostęp 2023-03-31]

[5] Inne źródła podają, że Ks. Edmund Wincenty Domański  zmarł 21 kwietnia 1984 w Płońsku. Np. strona internetowa Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących im. ks. Edmunda Domańskiego w Iłowie-Osadzie, Wikipedia,  https://www.wikiwand.com/pl/Wikipedysta:Beax/brudnopis6 [Dostęp 2023-03-31]